Rozdział 15 - Marie

Witam wszystkich po tak długiej przerwie. Mam nadzieje, że ktoś jeszcze od czasu do czasu wchodzi na tego bloga i sprawdza czy przypadkiem nie pojawił się jakiś post. Jak widzicie dzisiaj się on pojawia. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z moim planem to teraz rozdziały będą dodawane w miarę regularnie. Chyba, że znów mi nawali komputer. Wtedy może pojawić się problem.

Kończę ględzić i zapraszam do czytania.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Siedziałam na krześle w Pokoju Życzeń i ze znudzeniem przeglądałam fotografie księgi znalezionej w Ministerstwie.  Robiłam to już chyba po raz setny, ale nadal nie dawało to żadnego rezultaty. Choć razem z dziewczynami dotarłyśmy do dokładnego opisu starej magii, za diabli nie udało nam się znaleźć jak komuś wykorzystanie takiej magii udowodnić. Żadnych zaklęć, eliksirów czy czegoś co by nam pomogło.

Jedynym plusem było to, że wielka sala w której pracowałyśmy dobrze wiedziała czego potrzebujemy. Znalazłyśmy w niej parę dodatkowych lektur, cały zestaw papierów do robienia notatek i… kopie aktu zgonu Petera Pettigrewa. Z dokumentu wynikało, że ciało Huncwota nigdy nie zostało odnaleziono, ale pośmiertnie odebrano mu Order Merlina Pierwszej Klasy. Nie było za to żadnej wzmianki o reakcji jego matki.

- Jak tak dalej pójdzie to nic nie wymyślimy- powiedział Sofia schodząc z drabiny. Kate poprawiła swoje okulary po czym zagryzła wargi w wyrazie głębokiego zamyślenia.

- Nie mogę myśleć- stwierdziła odkładając na stół trzymany w ręce ołówek- Przez te fioletowe pasemka źle mi się myśli.

- To nie moja wina – podniosłam ręce w obronnym geście jednocześnie starając się nie wybuchnąć śmiechem. Kolorowe pasma zdobiące brązowe włosy mojej koleżanki były wynikiem dość szczególnego splotu wydarzeń. Na lekcji transmutacji mieliśmy wykonać proste zaklęcie na zamianę zapałki w igłę. Nic wielkiego, prosta formułka która wychodziła większości uczniom. Niestety nie jednemu z moich drogich kolegów niejakiemu Jake’owi Starrs’owi. Tak niefortunnie przekręcił formułkę, że jego zapałce wyrosły nóżki i zaczęła ganiać po całej Sali. Jake zaczął ją gonić, wpadł na mnie, moje zaklęcie zderzyło się z urokiem profesorki rzuconym w celu zatrzymania denerwującego patyka, po czym trafił Kate. Z lekcji wyszła z fioletowymi włosami, a Gryffindor stracił dziesięć punktów.

- Dziewczyny, musimy coś wymyśleć- zawoła zmęczonym głosem Sofia opadając na jedno z krzeseł i opierając głowę na ramionach.

- Ale niby co? – zapytałam odruchowo przekładając zdjęcia. – Nie mamy żadnych dowodów z wyjątkiem słów Jasmine. A założę się, że nikt nie uwierzy w słowa ducha.

- W tym kraju wszystko jest możliwe – mruknęła moja przyjaciółka.

- Ale chyba nie to – roześmiałam się.

Lubiłam spędzać czas z dziewczynami. Jako jedyne przedstawicielki płci pięknej w naszym kochanym domu, musiałyśmy się trzymać razem. Do tego, mimo, że każda z nas była inna, świetnie się rozumiałyśmy. Dogadywałyśmy się w prawie każdej sytuacji, czasami wręcz czytałyśmy sobie w myślach. A poza tym, nie wiem czy w obecnej sytuacji dałabym sobie bez nich radę. Myśl, że ktoś chce zawładnąć światem, że ktoś czyha na życie dzieci smokerów była wręcz… porażająca, straszna. Zdawałam sobie sprawę z grożącemu mnie i mojemu rodzeństwu niebezpieczeństwu, a mimo tego cały czas wydawało mi się, że to jeden wielki i okropny sen.

Zamknęłam oczy próbując odgonić czarne myśli. Wokół mnie panowała absolutna cisza przerywana tylko pojedynczymi szurnięciami. Zaraz, zaraz… Szurnięciami? Przecież Kate i Sofia nie ruszały się, a wątpię żeby w Pokoju Życzeń były szczury.

- Co jest? – mruknęłam rozglądając się po pomieszczeniu. Moje przyjaciółki wymieniły ze sobą zdumione spojrzenia. Z każdą kolejną sekundą dziwne dźwięki stawały się coraz głośniejsze, a my coraz bardziej niespokojne. W pewnej chwili szuranie przerodziło się w nieustający, głośny, przenikliwy pisk. Zakryłam uszy i skuliłam się na krześle starając się odgrodzić się od denerwującego dźwięku.

- Co się dzieje? – wrzasnęła do mnie Kate próbują przekrzyczeć pisk. Wzruszyłam ramionami dając jej do zrozumienia, że nie mam pojęcia co to może być. Kątem oka zauważyłam Sofie, która na czworaka próbowała dostać się do drzwi. Coś jednak sprawiało, że z każdym kolejnym krokiem moja przyjaciółka szła coraz wolniej, traciła coraz więcej sił. Chcąc jej pomóc zsunęłam się powoli z krzesła i zaczęłam się czołgać w jej stronę. Byłam już mniej więcej w połowie, kiedy nagle jakaś bliżej nieokreślona siła odrzuciła mnie do tyła. Obróciła mną w powietrzu i rzuciła o ziemię. Walnęłam głową w drewnianą posadzkę. Przez chwilę nic nie widziałam, nie wiedziałam co się dzieje i gdzie jestem. Czułam jak ciepła krew z rozcięcia na czole spływa po moim policzku. Ostatkiem sił przekręciłam się na plecy i mrużąc oczy spojrzałam w kierunku wyjścia. Jednak zamiast dużych drewnianych drzwi rzeźbionych w winoroślą, zobaczyła wielką czarną otchłań wirującą z prędkością kilkuset kilometrów na godzinę. Wytwarzała ona jakieś dziwne promieniowanie, które przyciągało naszą trójkę w jej kierunku. Chcą się przeciwstawić temu dziwnemu zjawisku chwyciłam się za nogę o stołu i z całych sił zaparłam się nogami o ziemie. Odwróciłam twarz zaciskając oczy. Nie mogłam nic zrobić. Leżałam tak czując jak z każdą kolejną coraz bardziej zbliżam się do otchłani. Nagle ogromna siła oderwała mnie od podłogi i pociągnęła w stronę dziury. Ostatnią rzeczą jaką widziałam była ciemność.

∞∞∞∞∞

Leżałam na zimnej, twardej podłodze po policzkami czując wilgotny kamień. Wokół mnie panowała przeraźliwa ciemność i tylko świdrujący zapach stęchlizny świadczył o tym, że znajduję się w jakimś lochu albo czymś podobnym. Nie wiedziałam jak się tu dostałam ani kto mnie uwięził. Nie wiedziałam nic.

Wszystko mnie bolało. Włosy miałam posklejane zaschniętą krwią, ale nie pamiętałam momentu w którym rozcięłam sobie skórę na głowie. Tak samo jak nie pamiętałam kiedy skręciłam kostkę, która teraz bolała mnie niemiłosiernie.

Starając się nie naruszyć jeszcze jakiejś części ciała, wymacałam dłonią ścianę i podpierając się o nią powoli wstałam.  Moje oczy powoli zaczęły się przyzwyczajać do ciemności więc w końcu mogłam dostrzec w jak niewielkiej celi mnie zamknięto. Pomieszczenie mogło mieć jakieś cztery metry kwadratowe i tylko przez małe, zakratowane okienko wpadały pojedyncze promienie księżyca, który właśnie wyłonił się zza chmur. Z trudem zrobiłam parę kroków po czym wyjrzałam na zewnątrz. Przede mną rozciągały się ogromne pola z pojedynczymi niskimi drzewami. Gdy zmrużyłam oczy byłam wstanie dostrzec niedużą wioskę stojącą na horyzoncie. Ciemne gęste chmury zasłaniały gwiazdy tylko co pewien czas odsłaniając księżyc w pełni.

Nagle, kątem oka dostrzegłam ogromną, ciemną plamę sunącą szybko po niebie. Jeszcze raz zmrużyłam oczy i dopiero wtedy zorientowałam się, że to… smok. Prawdziwy, ogromny smok na wolność, który leciał z szeroko rozłożonymi skrzydłami. Z tej odległości nie mogłam dostrzec rządnych szczegółów pomagających mi określić jaki to może być gatunek, ale już sam widok tego zwierzęcia przyprawiał mnie o dreszcze. W żadnym kraju na naszej kochanej planecie, smoki nie mogą latać na wolności. Kiedy taki dziki smok zostanie zauważony, łapię się go i umieszcza w specjalnym parku. W brew pozorom rezerwaty są tak ogromne, że te stworzenia prawie nie czują tego, że są odgradzane od reszty świata.

 Stała jeszcze przez chwilę przy oknie po czym, gdy smok zniknął z mojego pola widzenia, opadłam powoli na ziemię.

- Gdzie ja jestem? – mruknęłam przymykając oczy i zapadając w płytki i niespokojny sen.

Jeśli rozdział ci się podobał ( lub też nie) zostaw komentarz.