Rozdział 8- Alex

Olivia szła szybki krokiem po korytarzyu na czwartym piętrze. Już była spóźniona na lekcje opieki, a miała jeszcze do przejścia mnóstwo pięter. W tej chwili miała szczerą ochotę zabić, ukatrupić, posiekać na kawałki i przerobić na mielonkę niejakiego Freda Weasleya który oczywiście musiał wciągnąć ją do rozmowy o lidze Qudditchu. Idiota. Przecież dobrze wiedział, że ta lekcja jest dla niej wyjątkowo ważna. Jeśli chce zostać profesjonalnym smokerem musi mieć jak najlepsze stopnie na owentumach. Szczególnie, że odmiana tego zawodu którą sobie wybrała była naprawdę trudna. Mianowicie Olivia pragnęła zostać smoczym psychologiem, takim z prawdziwego zdarzenia jeżdżącym od farmy do farmy i leczącym biedne, bezbronne smoki z depresji i innych zaburzeń psychicznych. A to, że miała do nich dość ciekawe podejście to zupełnie inna sprawa. Przez całe swoje krótkie życie nie mogła zrozumieć dlaczego ludzie uważali je za niebezpieczne. Przecież te stworzenia były o wiele mądrzejsze i potężniejsze niż większość magicznych zwierząt. Do tego żyły na tej małej planecie dłużej niż ludzie czy nawet niektóre skorupiaki. Naiwni mugole nie mieli pojęcia, że kości które z taką lubością wykopują z ziemi nie należą do żadnych prehistorycznych gadów, ale do różnoraki smoków. Olivia zdawała sobie sprawę, że przekonanie społeczności czarodziejów o łagodności jej ulubieńców nie będzie proste. Od tysiącleci matki straszyły nimi swoje dzieci, a ojcowie, często zdesperowani, próbowali odciągnąć swoich synów i córki od zamiaru zostania smokerami, nawet jeśli ci byli do tego stworzeni.

Niestety na nieszczęście smoków jej rozmyślenia zostały przerwany przez jakiegoś bliżej nieokreślonego człowieka w pelerynie który wyszedł za zakrętu i po prostu walnął ją patelnią w głowę. Zemdlała.

∞∞∞∞∞

Wpadłem jak opętany  do Skrzydła Szpitalnego starając się nie wywalić na świeżo wypolerowanej posadzce. Informacja o wypadku mojej przyjaciółki dotarła do mnie zaledwie dziesięć minut temu. Przekazała mi ją jakaś krukonka gdy zwolniony przez Hagrida z lekcji w celu znalezienia Olivii szedłem jednym z korytarzy.

 Dzięki temu teraz siedziałem na niedużym krzesełku obok jednego z szpitalnych łóżek i zastanawiałem się dlaczego na gacie Salazara tyle bliskich mi osób ostatnio ląduje w tym miejscu. Minęły niecałe dwa tygodnie od czasu kiedy Asia mogła opuścić skrzydło i znowu tu siedzę zamartwiając się o kogoś. Moje życie nie jest normalne.

- Co się stało? – do sali wpadły dziewczyny w ilości trzech sztuk w towarzystwie szanownego Lucasa. Asia, Jula i mój kumpel trzymali w rękach podręczniki do zielarstwa, a Susan która miała teraz przerwę, musiała ćwiczyć fotografie bo przez ramię miała przewieszony magiczny aparat.

- Ktoś uderzył waszą przyjaciółkę czymś ciężkim w głowę. Niestety nie wiemy kto to był i dlaczego to zrobił- wyjaśniła pani Pomfrey wychodząc za zaplecza z jakąś buteleczką wypełnioną dziwnym płynem. - Na szczęście nie było to zbyt mocne uderzenie i dziewczyna tylko zemdlała. Podam jej eliksir wzmacniający i jeszcze dzisiaj powinna się obudzić- powiedziała. Wymieniłem zdziwione spojrzenia z moimi przyjaciółmi. Kto by chciał przeprowadzić zamach na Olivii? Była w tej szkole niespełna od trzech tygodni i jeszcze nie zdążyła sobie uczynić z nikogo wroga, ba, większość uczniów nawet nie wiedziała, że istnieje ktoś taki jak ona. Przecież nie była wyjątkowa.

A może jednak? Mało w tej szkole było osób o takim charakterze. Olivia była jednocześnie miła i mądra, miała jakiś taki dar, że choć nie przyciągała ludzi jak magnes to nie dało się jej nie lubić. Piękne, niebieskie oczy towarzyszące szerokiemu uśmiechowi sprawiały, że czasami miałem ochotę zatopić się w nich i nigdy nie wracać do naszego świata. W moich uszach cały czas brzęczał jej śmiechy, a przed oczami migotały mi obrazy z każdej chwili spędzonej z nią. Była niezwykła i ja to wiedziałem.

-Hej, ziemia do brata! – Asia pomachała mi dłonią przed oczami. Potrząsnąłem głową w celu wyrwania się z letargu.

- Sorry, zamyśliłem się.

- Spoko- Lucas zaśmiał się głośno ze spokojem znosząc karcące spojrzenie szkolnej pielęgniarki- Ale lepiej żebyśmy już poszli. Może i ty dostałeś zwolnienie z lekcji, ale myśmy urwali się z nich trochę nielegalnie- powiedział po czym razem z dziewczynami opuścił pomieszczenie. Zostałem sam.

∞∞∞∞∞

Lucas nie był głupi. Ludzie mogli uważać, że wychowany przez ojca byłego lekarza wojskowego dodatkowo wśród mugoli wyrósł na osobę o mentalności mieszczącej się w łyżeczce od herbaty. Nie było to prawda. Chłopak, aż za dobrze potrafił wyczytać z mimiki, słownictwa i ruchów człowieka co dana osoba czuje, co myśli. Bez większego problemu zobaczył w oczach Alexa miłość gdy ten siedział przy Olivii, miłość o której żadne z nich jeszcze nie zdawało sobie sprawy. Często patrzył na Asie której spojrzenie ostatni wskazywało jednocześnie smutek, zdeterminowanie i niepewność, czasami pod delikatnymi powiekami zakręciła się pojedyncza łza. W takich momentach miał ochotę podejść do niej i mocno przytulić, pocieszyć powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Tylko, że nie mógł się na to zdobyć i w tym tkwił problem. Strachliwy Gryfon- taki zdarza się raz na tysiąc przypadków.

- Lucas, zaczynamy spotkanie- Julia klasnęła mu przed nosem wyrywając go z zamyślenia. Zamrugał oczami i rozejrzał po pokoju wspólnym. Wokół niego zebrał się cały Gryffindor od lekko przerażonych pierwszaków przez zaciekawioną zamieszaniem czwartą klasę po znudzonych siódmoklasistów.

- Czy wszyscy już są? –krzyknęła Susan. Odpowiedział jej niewyraźnie pomruk ze strony uczniów.

- To zaczynamy spotkanie- powiedziała Asia rozsiadając się wygodnie w jednym z foteli- Jak zapewne wiecie nasz kochany dom zawsze słynął z największych żartownisiów którzy na wiele lat zapisali się w jego historii. Huncwoci, Fred i George Wesleyowie i wielu, wielu innych…

- Ale w ostatnim czasie Gryffindor stał się... nudny- przerwał jej Fred. Wszyscy spojrzeli na niego zdumieni. Zwykle to James wszystko wyjaśniał, to on był tym żywszym, gadatliwy, Fred raczej robił za mózg tej dwójki, odznaczał się wysoko rozwiniętym rozsądkiem i tylko dzięki temu, że Weasley zawsze był z boku, najstarszego Pottera jeszcze nie wywali z szkoły.

- Musimy coś z tym zrobić bo inaczej nasze miejsce zajmą jacyś puchoni albo krukoni- głos Lucasa był pewny.

- Macie jakiś plan? – zapytał Jake. Wysoki, brązowowłosy siódmoklasista wyglądał na lekko znudzonego. Fred uśmiechnął się do niego i wyciągnął z kieszeni pomiętą kartkę.

- Ten tekst znalazłem w wakacje w pracowni taty. Wystarczy wprowadzić parę zmian i będzie idealny na mecz z Ravenclovem za trzy tygodnie- wyjaśnił spokojnie po czym podał tekst pierwszej lepszej osobie która przeczytała go szybko i podała dalej.

- Oczywiście nie każemy nauczyć się wam całej piosenki. Wybierzemy dwie najlepiej śpiewające osoby które zaśpiewają zwrotki, a od reszty wymagamy tylko zapamiętania refrenu- powiedział Rade. Pojedynczy uczniowie zaczęli kiwać głowami i wydawać z siebie pomruki które w założeniu miały wyrażać poparcie. Wkrótce zaczęli do nich dołączać inni, aż w końcu w całej wieży słychać było głośnie okrzyki zadowolenia. Wszyscy zgadzali się na plan przywrócenia domowi należytego mu miejsca w historii żartu.

∞∞∞∞∞

- Że co zamierzacie zrobić? – zapytałem głośno po tym jak moi przyjaciele na śniadaniu kulturalnie przeszkadzając mi w jedzeniu wyjaśnili mi cały plan.

- To co słyszałeś- Asia wzruszyła ramiona- Niestety nie wszystko jej jeszcze gotowe. Mamy nadzieje, że ty masz jakieś pomysły-popatrzyłem na moich przyjaciół zdziwiony. Dlaczego zwrócili się do mnie, przecież nie mam jakiejś genialnej inwencji twórczej. Ale może…

- Najpierw powiedźcie kogo wybraliście do śpiewania?

- Myśleliśmy o tobie  i Fredzie- powiedziała Julia. Spojrzałem na nią szeroko rozwartymi oczami prawie opluwając ją sokiem.

-Wiem, że to może być trochę dziwne ale… - moja siostra odetchnęła głęboko- Ty masz talent muzyczny, grasz na skrzypcach i w ogóle, a nasz kuzyn naprawdę dobrze śpiewa.

- To akurat wiem- prychnąłem nabijając na widelec kawałek bekonu- Zauważ, że odkąd tylko pamiętam zawsze podczas wakacji w Norze jestem skazany na mieszkanie w jednym pokoju z nim i Jamesem- Asia pokiwała głową przyznając mi racje.

- Ale pociesz się tym, że zmusiłyśmy Rade ‘a do zagrania na keyboardzie- Susan uśmiechnęła się szeroko. Spojrzałem przerażony na przyjaciela, a on posłał mi wzrok zbitego psiaka.

- No niech wam będzie- powiedziałem- Ale musicie mi dostarczyć wielka paczkę fajerwerków Wesleyów. Mam pewien plan.