Rozdział 7- Asia

Pierwsze co zobaczyłam po obudzeniu się był kafel. Przynajmniej tak mi się wydawało dopóki moje oczy nie przyzwyczaiły się do światła. To co na początku wydawało mi się piłką teraz było rudą czupryną mojej kochanej kuzynki Dominiq.

- Gdzie ja jestem? – zapytałam.

- Od czterech dni na łóżku w Skrzydle Szpitalnym- odpowiedziała uśmiechając się szeroko i przeciągając ręką po krótko obciętych włosach- Strasznie trudno się do ciebie dostać. Bez przerwy ktoś obok ciebie siedział w razie jakbyś się obudziła. Najczęściej twoi przyjaciele, a szczególnie ten Lucas. Ja jestem tu po raz pierwszy- wyjaśniła.

- A co się dokładnie stało? – chyba jeszcze nie do końca kontaktowałam z otoczeniem.

- Oberwałaś dwoma tłuczkami na raz, spadłaś z miotły i prawie walnęłabyś głową o ziemie gdyby nie ci dwaj chłoptasie.

- Ale wygraliśmy? – uznajcie mnie z wariatkę. Od czterech dni jestem nie przytomna, a jedyne co mnie interesuje to Qudditch. Brawo!

- Pewnie! – moja kuzynka prychnęła poprawiając swój ślizgoński krawat idealnie komponujący się z czarną, skórzaną kurtką i czarnymi glanami- Zresztą bardzo dobrze, bo założyłam się z Louisem o wynik meczu. Mój kochany braciszek wisi mi pięć galeonów- uśmiechnęłam się delikatnie słysząc tę informację, ale zaraz tego pożałowałam. Ból głowy wybuchnął z nową siłą. Jęknęłam cicho i przekręciłam głowę w stronę nie dużej szafki nocnej na której stała masa słodyczy, parę książek i podręcznik do zaklęć dla klasy siódmej. Jak widać Dominiq chciał pożytecznie spędzić czas tutaj.

- Och, panno Weasley, obudziła się pani- do sali weszła pani Pomfrey.

- Dzień dobry prze pani! – ślizgonka stanęła na baczność i przykładnie zasalutowała. Pielęgniarka tylko wywróciła oczami po czym zwróciła się do mnie:

- Jak się czujesz kochanieńka?

- Dobrze proszę pani- odpowiedziałam-Mam pytanie. Czy jest możliwość sprowadzenia tu mojego rodzeństwa? – zapytałam słabo.

- Oczywiście- pani Pomfrey klasnęła w ręce- Lekcje już się skończyły więc nie ma problemu. Dominiq idź poszukać swoich kuzynów- rudowłosa zgodziła się niechętnie po czym wzięła z szafki swoją książkę i wyszła z Sali mrucząc coś o wykorzystywaniu uczniów i wielkości zamku. Zaśmiałam się w duchu słysząc narzekanie Domi. I to jest moja rodzina!

Przez kolejne dziesięć minut nasza szkolna pielęgniarka przeprowadziła na mnie co najmniej tysiąc różnych badań i pewnie przeprowadziłaby jeszcze drugie tyle gdyby nie moje kochane rodzeństwo które zdyszane wpadło do sali.

- Nareszcie się obudziłaś- powiedział Alex próbując złapać oddech.

- Też miło was widzieć- uśmiechnęłam się drwiąco.

- To może ja was zostawię samych- Pani Pomfrey szybkim krokiem udała się do swojego pokoiku głośno stukając przy tym obcasami. W duchu podziękowałam jej za to. Chciałam na spokojnie porozmawiać z moim bratem i siostrą na temat paru ważnych spraw.

- Muffiato- wymruczał Alex nieznacznie machając różdżką. Spojrzałam pytająco na Marie, a ta tylko kiwnęła głową. Czyli, że Ali ( nie Al, Al to Albus) robi dobrze.

- Dobra. To co się działo kiedy byłam nieprzytomna? – zapytałam usadawiając się wygodnie. Alex i Marie wymienili ze sobą lekko pytające spojrzenia po czym na zmianę zaczęli mi opowiadać co się stało. Z każdym kolejnym zdaniem moje oczy robiły się większe, a pytania mnożyły się z prędkością światła.  Do kogo należał skrawek materiały? Czego ten ktoś chce od mojego ojczulka? I dlaczego porywa tylko tych smokerów z rady Gildii?

- Wujek Colin nie chciał żebyśmy powiedzieli aurorom o tym, że wszyscy zasiadają w radzie? Wiecie może z jakiego powodu? – zapytała Marie rozpuszczając warkocz. Wzruszyłam ramionami. Nie miałam „mocy” więc nigdy za bardzo nie interesowałam się sprawami organizacji.

- Ja wiem- Alex poderwał się z krzesła i zaczął przechadzać się przed moim łóżkiem- Gildia jest organizacją prawie tajną. Ma wpływ na wiele spraw na tym świecie, a przywódcy państw liczą się z jej zdaniem. Wydaje mi się, że wujek nie do końca ufa aurorom i nie chciał zdradzać im wszystkiego.

- To ma sens- zmarszczyłam brwi- Wszystko trafia do akt, a kto wie kto je czyta. Znajdzie się jakiś wariat który zmanipuluję któregoś z pozostałych zasiadających i zawładnie światem. Tak to nikt nie wie o sposobie kierowania organizacją. Gildia Smoków jest bezpieczna- moja siostra pokiwała głową na znak, że rozumie i gładko zmieniła temat. Przez następne pół godziny rozprawialiśmy o Qudditchu i zbliżającym się Święcie Duchów. Właśnie kłóciłam się z moim bratem o to czy dyrektorka zorganizuje z tej okazji bal gdy do sali wpadli moi przyjaciele w ilościach pięciu sztuk. Nie wiem czy oni to wcześniej ćwiczyli czy po prostu tak wyszło, ale cała piątka w tym samym czasie stanęła na baczność, uśmiechnęli się szeroko i pomachali do mnie. Wybuchnęłam śmiechem widząc to przedstawienie.

- To ja może wyjdę. Nie zamierzam wylądować w psychiatryku- moja siostra ulotniła się szybko wywołując kolejny napad śmiechu u mnie i moich przyjaciół.

- Słyszałaś najnowszą plotkę? – zapytała Susan siadając w nogach łóżka- Twoja droga kuzynka Rose i młody Malfoy chodzą ze sobą.

Na początku ta informacja mną wstrząsnęła. Malfoy i Weasley- czy szanowny wujek Ron to wytrzyma? Kiedy minął pierwszy szok na mojej twarzy wykwitł szeroki uśmiech. Przecież taki związek sprawi, że każdy zjazd rodzinny będzie ciekawy. Już nie mogę się doczekać widoku miny wujka Rona jak się dowie. Zaraz, chwila, przecież nasza kochana Rose jest zbyt nieśmiała żeby przyznać, że kocha Scora.

- Alex maczałeś w tym palce? – spojrzałam pytająco na brata.

- No może trochę z Albusem im pomogliśmy- chłopak wyglądał na trochę zmieszanego.

- Trochę? – prychnął Rade- Na własne oczy widziałem jak zmusiliście biednego Malfoya do wręczenia kuzynce kwiatów.

- No dobra- Alex uniósł recę w geście poddania- Al prosił mnie żebym mu pomógł bo sam nie da rady, a James, cytuję, „Może i jest moim bratem, ale nadal jest skończonym głąbem”- wszyscy roześmialiśmy się głośno wywołując Panią Pomrey z jej gabinetu.

- Dosyć tych odwiedzin. Panna Weasley musi wypocząć- zarządziła pielęgniarka wyganiając wszystkich moich przyjaciół z sali. Fajnie! Zostałam sama.