Rozdział 1 - Asia

Tłum ludzi. Setki, może tysiące, ludzkich istnień. Mieszające się głosy które trudno rozróżnić. Gwar niosący się po całej stacji. Wszechobecny śmiech i łzy. Nagły huk. Wszyscy wiedzą co się stało. Wybuchła bomba. Ludzie rzucają się do wyjścia. Ja też biegnę na moich krótkich nóżkach.  Moja mama ciągnie mnie za rękę. Obydwie kluczymy wąskimi korytarzami metra. Widzimy wyjście kiedy dosięga nas ogień. To koniec.

Ktoś potrząsał moje ramie. Otworzyłam gwałtownie oczy i zobaczyłam twarz mojego brata. Pochylał się nade mną z zatroskaną minął. Jego blond włosy zasłoniły oczy więc nie mogłam dostrzec dokładnie ich wyrazu.

- Co się stało? – zapytałam zaspanym tonem wstając i przeciągając się na tyle na ile pozwalał przedział pociągu Londyn- Hogwart.

- Znowu krzyczałaś przez sen- odpowiedział Lukas uprzedzając Alexa.

- Śnił ci się wybuch, prawda? – cicho zapytał mój brat. Pokiwałam głową po czym opadłam na fotel i zamknęłam oczy. Myślami wróciłam do tego dnia. Miałam dziesięć lat, razem z mamą pojechałyśmy na zakupy do Londynu. Chciałyśmy uniknąć tłumów w sklepach więc pojechałyśmy wcześnie rano. Już miałyśmy wsiąść do metra kiedy wybuchła bomba. Według prasy to był tylko wybuch, ale tak naprawdę wybuchł jeszcze pożar, potem szybko ugaszony przez czarodziei. Ja i mama uciekałyśmy właśnie przed płomieniami. Prawie nas dosięgły, ale ona w ostatniej chwili rzuciła na mnie zaklęcie tarczy. Ja przeżyłam, ale ona nie.

- Musisz odetchnąć-  powiedziała Julia wyjmując z uszu mugolskie słuchawki. Popatrzyłam na nią uśmiechając się smutno po czym ogarnęłam wzrokiem wszystkich w przedziale.

Obok mnie siedziała wysoka Susan zajadająca fasolki wszystkich smaków. Jej długie, brązowe włosy opadały kaskadami na ramiona. Przy niej usadowiła się Julia kompletne przeciwieństwo Su. Dziewczyna była raczej niska i drobna. Miała prawie czarne włosy obcięte „na chłopaka” , a na jej nosie tkwiły niebieskie okulary zerówki. Po drugiej stronie siedli  chłopcy. Mój brat z swoimi gładko opadającymi blond włosami, Rade- bardzo do Alexa podobny lecz mający włosy w kolorze czekolady i okrągłe, granatowe okulary. Ostatni był Lucas. Wysoki blondyn o niebieskich oczach i mocno kręconych włosach wpatrywał się teraz we mnie z wyraźnym zainteresowaniem.

- Co się gapisz? – zapytałam się z wyrzutem.

- Masz coś w włosach- odpowiedział ze śmiechem chłopak. Zdziwiona przeczesał ręką głowę. Moja dłoń zatrzymała się na czymś. Była to… fasolka wszystkich smaków.

- Susan, znowu rzucałaś we mnie jedzeniem? –prychnęłam zdenerwowana. Moja przyjaciółka tylko wzruszyła ramionami po czym wróciła do jedzenia. Wzniosłam oczy ku gurze po czym odetchnęłam głęboko. Na mojej buzi zagościł uśmiech. Znów jestem wśród przyjaciół. Znów jadę do Hogwartu.

                                                                              ∞∞∞∞∞

Pociąg zatrzymał się z piskiem. Para wydobywająca się z starego kotła parowozu zasnuła całą stacje. Prawie pół tysiąca dzieciaków w różnym wieku wypadło z wagonów i zaczęło przepychać się w stronę powozów. Ja sama szybko stanęłam obok starych metalowych ławek. Nie miałam żadnej ochoty na zostanie stratowaną przez spieszących się trzecioklasistów.

-Pirszoroczni! Pirszoroczni tutaj! – nad głowami uczniów niósł się donośny głos Hagrida. Popatrzyłam w jego stronę i odruchowo uśmiechnęłam się. Może i kochany gajowy Hogwartu miał już swoje lata, ale nadal wykazywał się niesamowitą energią. Mimo dzielącej nas odległości dobrze zobaczyłam jak macha do mnie i moich przyjaciół.

- Choć już Asia- Lukas pociągnął mnie za rękę i chwilę później siedziałam razem z nim, Radem i Alexem w jednym z powozów ciągniętym przez terstale.  Mało kto to wiedział, ale ja naprawdę je widziałam. Przeżycie ataku terrorystycznego robi swoje. Mimo tych złych wspomnień podróż upłynęła nam w miarę wesoło. Mój kochany braciszek przez cały czas opowiadał co to będziemy robić w szóstej klasie. Przecież byliśmy już prawie dorośli.

- Mam tylko nadzieje, że nie wysadzimy szkoły- powiedziałam śmiejąc się z kolejnej rewelacji braciszka. Niestety musieliśmy przerwać te wesołe rozmowy bo właśnie dojechaliśmy. Wysiadłam z powozu i spokojnie udałam się do Wielkiej Sali. Nie rozumiem dlaczego, ale z każdym rokiem to miejsce wydaje mi się coraz bardziej magiczne. Latające świece, gwieździste sklepienie i sam wystrój i tym razem wprawiły mnie w stan kompletnego otumanienia. Starając się nie umrzeć z zachwytu dotarłam do stołu Gryffindoru i usiadłam razem z moimi przyjaciółmi.

- Hej Finnigan! – no nie tylko nie mój kochany kuzynek James.

- Co jest głąbie- krzyknęła do Pottera Susan.

- Znowu masz zamiar wysadzić pół sali do eliksirów- zaśmiał się Fred dołączając do wesołych zabaw Jamesa. Już miałam im coś odpowiedzieć kiedy drzwi Wielkiej Sali otworzyły się i do środka weszło około czterdziestu przerażonych pierwszaków. Prowadzeni przez profesora Longbotoma podeszli do podestu na którym stał stół nauczycielski. Profesor zielarstwa wszedł na podest i wziął do ręki Tiarę Przydziału. Nie słuchałam dokładnie początku ceremonii i większości pierwszych przydziałów. Dopiero pod sam koniec wytężyłam słuch.

- Marie Weasley- krzyknął profesor. Wstrzymałam oddech gdy moja siostra na trzęsących się nogach siadała na stołku. Marie była wyjątkowo drobna. Jej delikatną twarz ledwo było widać spod Tiary i jedynym szczegółem który sprawiał, że wiedziałam, że to ona był długi, rudy warkocz spływający po plecach.

- Gryffindor – wykrzyknęła Tiara, a przy moim stole rozległy się oklaski. W brew pozorom z trzynaściorga Weasleyów którzy uczęszczają lub uczęszczali do Hogwartu, tylko sześcioro było w domu lwa. Albus i Dominiqa są w Slytherinie, Lucy i Luis w Hufflepuffie[edytuj | , a Rose, Molly i Victoria w Ravenclawie.

-  Jak dobrze znowu tutaj być- stwierdził Rade zajadając paszteciki dyniowe.

- Masz świętą racje- powiedziałam biorąc do ust kawałek sernika. Lukas popatrzył na mnie z uśmiechem. Spojrzałam na niego. Ciekawe dlaczego wcześniej nie zauważyła jakie ma ładne oczy. Niebieskie jak czerwcowe niebo. Teraz zdałam sobie sprawę, że mogłabym się w nie wpatrywać godzinami. Spuściłam wzrok, aby nie zauważył rumieńców na moich policzkach i wróciłam do jedzenia ciasta. Jak dobrze znowu być w Hogwarcie.